SPIS TREŚCI

Trudno byłoby wskazać nurt w teorii filmu drugiej połowy XX w., który nie odnosiłby się – czy to afirmatywnie, czy to krytycznie – do twórczości Alfreda Hitchcocka. Dzieła brytyjsko-amerykańskiego reżysera były przedmiotem klasycznych analiz formalistycznych, ale też inspiracją dla poststrukturalistycznej filozofii obrazu filmowego spod znaku Gilles’a Deleuze’a. Równie chętnie zajmowali się nimi badacze kina gatunkowego, co zwolennicy teorii autorskiej, dla której Hitchcock był postacią wręcz flagową. Odwołując się do dzieł mistrza suspensu, feministki analizowały sposób przedstawiania kobiet w kinie klasycznym, a psychoanalitycy objaśniali zawiłości myśli Zygmunta Freuda i Jacques’a Lacana. Za każdym razem, kiedy – jak można by sądzić – wyczerpały się już możliwości odczytań filmów takich jak „Ptaki”, pojawiały się nowe propozycje, skłaniające do rewizji kanonicznych interpretacji. W efekcie twórczość Hitchcocka może być dziś traktowana nie tylko jako zbiór intrygujących dzieł i istotna część historii kina, ale też jako swego rodzaju soczewka skupiająca najważniejsze nurty myśli filmoznawczej. […] Postać Hitchcocka nie jest przy tym wyłącznie przedmiotem atencji filmoznawców, ale pozostaje też żywą inspiracją dla współczesnych reżyserów, którzy kręcą filmy oparte na biografii artysty, intertekstualnie żonglują motywami jego twórczości bądź wykonują prequele jego klasycznych dzieł. Warto z perspektywy czasu, ponad 120 lat po narodzinach reżysera, ponownie przyjrzeć się jego kinu – zarówno poszczególnym dziełom i ich recepcji, jak i rozmaitym paratekstom, zapewniającym Hitchcockowi drugie życie we współczesnej popkulturze.

(Fragment wstępu)