Współczesny układ sił niewątpliwie sprzyja Polsce, ale też Polska wskutek wyboru w 1989 r. swojej nowej drogi ustrojowej znalazła się niejako automatycznie w strefie quasi-przyfrontowej. Jako państwo Paktu Północnoatlantyckiego i Unii Europejskiej graniczące z Federacją Rosyjską, Białorusią i Ukrainą stała się strażnikiem granic obu wielkich organizacji międzynarodowych. Co prawda przez ponad dwadzieścia lat postrzeganie wagi istnienia i funkcjonowania Polski jako czynnego gracza w strefie zderzenia z państwami powstałymi na terenie ZSRR relatywnie malało wskutek zakończenia zimnej wojny i redukcji konfrontacyjnego wymiaru relacji Wschód–Zachód, jednakże w następstwie przemian polityczno-społecznych zachodzących w Moskwie i Mińsku, przyfrontowe położenie Polski stawało się coraz bardziej wyraziste. Uwidoczniły je agresja rosyjska w 2014 r. skierowana przeciwko Ukrainie i jej rozszerzenie w lutym 2022 r. do pełnoskalowej wojny. Dodatkowo ewolucja polityczna w Ukrainie czyniła ten proces jeszcze bardziej jaskrawym. Polska jako kraj przyfrontowy ma fundamentalne znaczenie dla bezpieczeństwa w Europie Środkowo-Wschodniej. Jej zaangażowanie w pomoc Ukrainie, rozszerzenie współpracy sojuszniczej oraz wzmocnienie zdolności obronnych czynią ją kluczowym graczem na wschodniej flance NATO i gwarantem stabilności w regionie.

ZOBACZ SPIS TREÅšCI