
keyboard_arrow_left
keyboard_arrow_right
szyfrowane połączenie SSL
tania wysyłka
możliwość zwrotu
Autor rozprawy w nowatorski sposób opisuje dwa zjawiska narracyjne w polskiej prozie z lat 1956–1980 (głównie eksperymentalnej). Wykorzystując różnorodne narzędzia badawcze, wypracowane na gruncie strukturalizmu, komparatystyki czy psychoanalizy, Piotr Prachnio docieka podobieństw i różnic między strumieniem świadomości i monologiem wewnętrznym w obrębie podmiotu, kształtu czasu, przestrzeni czy typografii tekstu.