![](https://wydawnictwo.uksw.edu.pl/808-large_default/sen-dawny-sni-sie-raz-jeszcze-pierrot-i-kolombina-oraz-skrzypek-opetany-boleslawa-lesmiana-jako-dramaty-brulionowe.jpg)
![](https://wydawnictwo.uksw.edu.pl/847-home_default/tomasz-z-akwinu-o-przyjemnosci.jpg)
Tomasz z Akwinu, O...
![](https://wydawnictwo.uksw.edu.pl/508-home_default/starozytne-zyciorysy-platona.jpg)
Starożytne życiorysy Platona
![](https://wydawnictwo.uksw.edu.pl/733-home_default/proza-diarystyczna-adama-naruszewicza.jpg)
Proza diarystyczna Adama...
![](https://wydawnictwo.uksw.edu.pl/842-home_default/atanazy-aleksandryjski-mniejsze-pisma-atanazjanskie-wybrane-listy-i-pisma-egzegetyczne.jpg)
szyfrowane połączenie SSL
tania wysyłka
możliwość zwrotu
Książka pt. „Sen dawny śni się raz jeszcze”. „Pierrot i Kolombina” oraz „Skrzypek Opętany” Bolesława Leśmiana jako dramaty brulionowe jest próbą lektury utworów tytułowanych przez Bolesława Leśmiana jako Pierrot i Kolombina oraz Skrzypek Opętany w świetle immanentnej dla tych dzieł kategorii brulionowości. Kwestia edycji oraz interpretacji dramatów mimicznych Leśmiana stanowi ważny problem tekstologiczny. Podjęta analiza pokazuje, że utwory te, mimo łączących je wspólnych koncepcji artystycznych: mimiczności, realizacji założeń teatru stylizowanego czy inspiracji estetyką baśniową, posiadają własną specyfikę, przez którą autorka rozumie indywidualny, wyjątkowy charakter każdego z dramatów. Swoisty związek obu dzieł określają, użyte jako motto książki, słowa Leśmiana: „sen dawny śni się raz jeszcze, ale po nowemu…”. Choć niewątpliwie obydwa dzieła mogą być efektem tych samych poszukiwań dramatyczno-teatralnych, to zarówno Pierrot i Kolombina, jak i Skrzypek Opętany są w pełni indywidualnymi wcieleniami nowatorskiego konceptu „baśni mimicznej w trzech przywidzeniach”. Przeprowadzone w książce analizy mają na celu ukazanie złożoności Leśmianowskiej koncepcji artystycznej, która przenika utwory na różnych płaszczyznach, od głębokiej warstwy filozoficznej, przez kreację postaci i świata dramatów, aż po warstwę inscenizacyjną – teatrologiczną. Ogniwem spajającym rozmyślania na temat Pierrota i Kolombiny oraz Skrzypka Opętanego jest zagadnienie brulionowości tych utworów, które jest jednocześnie fundamentalną kategorią interpretacyjną.