Tematem książki jest twórczość dramatopisarska Marii Gertrudy Skórzewskiej (1846-1928) ze Zgromadzenia Sióstr Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny (siostry niepokalanki). Mimo że znana historykom literatury, jak dotąd nie doczekała się ujęcia monograficznego, dlatego niniejsza literaturoznawcza publikacja pragnie uzupełnić ten brak i zaprezentować to niewątpliwe artystyczne zjawisko, pisarstwo oryginalne o istotnej randze historycznoliterackiej, antycypujące późniejsze zaistnienie literatury katolickiej sensu stricto w dwudziestoleciu międzywojennym. Autorka pracy, pozostając w nurcie współczesnych badań sakrologiczno-literackich, skupia się na rozpoznaniu złożoności problematyki dramatów religijnych (historycznych, hagiograficznych) M. G. Skórzewskiej, opublikowanych w dwóch tomach w latach 1894-1895. Analizie zostały poddane utwory wiązane z postaciami historycznymi: św. Cecylią, św. Augustynem z Hippony, królową Jadwigą Andegaweńską, a także z wydarzeniami ważnymi w dziejach Polski: obroną Jasnej Góry podczas wojen szwedzkich (1655), bitwą pod Racławicami (1794) i męczeńską śmiercią podlaskich unitów (1874). Książka o dramatopisarstwie Skórzewskiej jest przyczynkiem do badań nad wkładem żeńskich zgromadzeń zakonnych w rozwój kultury literackiej na Kresach Rzeczpospolitej, a w szczególności do badań nad ośrodkiem działalności kulturalnej, którym był niepokalański Jazłowiec, fenomen w krajobrazie kultury polskiej.

SPIS TREÅšCI